Adem

Ik Adem

ik ben met mijn vole aandacht bij mijn ademhaling

met de uitademing beweeg ik mee naar buiten

de adem lost zich op

een natuurlijk inademing ontstaat

keer op keer, vanzelf

Ik ben herstellende van Corona. Dag 12. Ik voel een druk op mijn borst en ik hap af en toe naar lucht wanneer ik mij fysiek teveel inspan. In de zetel hangen, af en toe een dutje doen, is nu de beste optie. Het is best wel confronterend dat ik allerlei dingen wil doen, maar dat het niet gaat. Ik moet ademen, gewoon ademen en de rest loslaten. Toch voor nu.

Er is alleen maar genoeg energie om te herstellen. In ons energiewiel van Kopman beschrijven we hoe we onze energie verdelen. Energie volgt aandacht. Wanneer we hard aan het werken zijn dan gaat onze aandacht naar allerlei mentale activiteiten. Wanneer we in goed gezelschap zijn met vrienden of voor onze kinderen zorgen, dan gaat onze aandacht naar relationele energie. Wanneer we nieuwe dingen ontdekken, bezig zijn met onze persoonlijke ontwikkeling, dan mobiliseren we voor existentiële energie. Als we sporten, of herstellen van een ziekte dan gaat al onze aandacht naar ons fysieke lichaam. Onze energie kan niet overal zijn. We kunnen door het richten van onze aandacht onze energie verdelen. Als je ziek bent dan beslist je systeem zelf dat je vooral aandacht moet hebben voor het fysieke.

Je Adem is je beste vriend.

Wanneer je op je adem trap, of niet genoeg lucht krijgt in je lichaam, dan voel je hoe belangrijk het is  met zorg en aandacht met je Adem om te gaan. Als ik druk bezig ben, zit in in mijn hoofd en ben ik me niet bewust van mijn Adem tot ik geen Adem meer heb. Ik laat mijn beste vriend wel eens in de steek maar omgekeerd is dat nooit zo. Nochtans is onze ademhalen de kortste weg naar ontspanning. Het is een deel van ons parasympathisch zenuwstelsel, het deel dat ervoor zorgt dat je van activatie in ontspanning komt. Zo af en toe een beetje wetenschappelijk kennis helpt om te begrijpen waarom zitten, ademen, gedachten observeren en laten voorbije gaan, goed is voor je lichaam en geest. Als ik voortdurend aan sta, adem ik niet meer en kom ik letterlijk en figuurlijk in zuurstof nood.

Door ziek te zijn is ademen moeilijk. Ik worstel met het moeilijk ademen maar ben dankbaar voor de ervaring. Mijn aandacht moet naar mijn adem en de rust in mijn gaan. Er komt rust in mijn lijf, maar ook in mijn denken omdat mijn aandacht herverdeeld wordt. En ik stel vast dat ik op andere manieren begin na te denken over datgene wat voor me ligt. Er ontstaan nieuwe mogelijkheden. Zo is deze blog ontstaan. Zo is de ruimte ontstaan om nog eens een boek van kaft tot kaft uit te lezen met een mooie nieuw contact.

Ik probeer wanneer ik kan, te zitten en te ademen, mij te verbinden met de natuurlijk flow van het leven.